Na površini djeluje kao mrtav i zauvijek urušen grad, ali ispod zemlje traje tihi razgovor između epoha: kosti iz pradavnog manastirskog kompleksa, miris Mediterana i maslinovog ulja koje se nekada cijedilo u kamenom mlinu, komadi zgure od topovskih đuladi, šum kovanica iz dalekih gradova... Sve je u Starom Baru slojevito nasloženo jedno preko drugog – poput palimpsesta, čiji tragovi svjedoče da Kneževa palata ne pripada samo istoriji, nego upravo i ovom trenutku u kojem se ponovo rađa, dok se zraci sunčeve svjetlosti razbijaju o srednjovjekovne zidine.
